"Najwierniejsi przyjaciele. Niezwykłe psie historie" Renaty Piątkowskiej

Są różne. Duże lub małe. Kudłate bądź łaciate. Z krótką sierścią lub długowłose. Z uszami oklapniętymi lub postawionymi na sztorc. Jedne są łagodne i ospałe, inne - nadpobudliwe i groźnie szczekające. Niektóre pochodzą z rasowych hodowli i są zdobywcami licznych orderów, ale są też takie, które całe życie spędzają w schroniskach, lub na wiecznej włóczędze. Łączy ich jedno. Nadzieja i obietnica przyjaźni, która jest w każdych psich oczach. I właśnie o dziesięciu czworonożnych bohaterach będzie niniejszy post. 

Najwierniejsi przyjaciele Renaty Piątkowskiej to książka dla wszystkich miłośników psów. Składa się z dziesięciu, krótkich rozdziałów, w których poznajemy wzruszające i pełne ciepła historie z czworonogami w roli głównej. Każda opowieść jest inna, bo każdy z przedstawionych psów jest na swój sposób wyjątkowy i ma za sobą jedyną i niepowtarzalną historię. Barry jest wyszkolonym, górskim ratownikiem, który na co dzień pokonuje mróz i śnieżyce, niosąc ratunek zagubionym wędrowcom. Reks to łaciaty kundelek, który podczas przypadkowej kąpieli w rzece odkrywa, że potrafi łowić ryby. Inka, ciężarna jamniczka, dba nie tylko o swoje maleństwa, ale o każde stworzenie, które akurat potrzebuje pomocy, bez względu na to, czy ma miękkie futerko, łuski, pióra czy kolce. Hachiko to pies, przy którym z powodzeniem można regulować zegarki, a Sabie nie można odmówić sprytu i zdolności aktorskich. Przywiązanie i bezinteresowna pomoc wobec ludzi to cecha, która łączy wszystkich bohaterów książki. Kiedy Hania zostaje na noc w lesie, nie mogąc znaleźć drogi do domu, jej kundelek ratuje ją przed wyziębieniem. Labrador Bratek codziennie wyciąga z depresji małych i dużych pacjentów, a Karmel staje się wiernym towarzyszem swojej niewidomej pani. 

Każda z dziesięciu opisanych historii potwierdza tezę zawartą w tytule. Pies jest najwierniejszym przyjacielem człowieka, a jego oddanie i bezinteresowność może uzdrowić niejedną, obolałą, ludzką duszę. Niestety nie wszyscy zasługują na to, aby mieć psa i takich refleksji też nie zabrakło w tej książce. Historiom psich bohaterów towarzyszą piękne ilustracje Katarzyny Bukiert oraz cytaty, z których wybrałam sobie jeden, będący pointą tego wpisu: 

Nie ma na świecie przyjaźni, która trwa wiecznie. Jedynym wyjątkiem jest ta, którą obdarza nas pies.

(Konrad Lorenz)

Serdeczności,

Jagoda Rychter

Autor: Renata Piątkowska

Tytuł: Najwierniejsi przyjaciele. Niezwykłe psie historie

Ilustracje: Katarzyna Bukiert

Wydawnictwo: Bis

Rok i miejsce wydania: Warszawa 2017

Oprawa: twarda

Liczba stron: 120

Format: 16,50 x 23,50 cm

Wiek: 6+

 

"Zwierzyniec państwa Sztenglów" Very Ferry-Mikury

Tytułowa rodzina Sztenglów to jedna z tych, które przyciągają same nieszczęścia. Zwykle są one efektem nieporozumień lub nietrafionych intencji bliskich im osób. A wszystko zaczyna się od słoniątka, które trafia w ręce domowników w ramach prezentu urodzinowego. Tylko jak zaadoptować zwierzę, które warzy kilka tysięcy ton, ma kilkumetrowe kły, a do tego zostało skradzione z cyrku? Ten niecodzienny incydent stanie się tak naprawdę początkiem serii niefortunnych zdarzeń, które zmuszą rodzinę do przeprowadzki Gdzie Pieprz Rośnie, czyli do miejscowości znajdującej się w połowie drogi między biegunem północnym a południowym.

Miejscowość Gdzie Pieprz Rośnie to kraina pełna absurdów, zamieszkana przez same osobliwości. Spotkacie w niej kocią mamę, hazardzistów i mleczarkę ze szpicbródką. Tu każdy ma swój świat i swoją pokrętną logikę. Najważniejsze jednak, że można się wprowadzić do każdego domu, który jest akurat wolny i można posiadać tyle zwierząt, ile się tylko chce. W przypadku Sztenglów to bardzo ważne, bo ich inwentarz stale się powiększa i zwykle jest to dziełem przypadku. Do czteroosobowej rodziny dołączają: głuchawa kobra w cętki, sześć kotów, biała myszka, hipopotam Hipolit, kogut oraz królik. Wyżywić tak okazały zwierzyniec nie jest łatwo, ale na szczęście dzieciom państwa Sztenglów nie brakuje pomysłów i zaradności. Poza tym jest jeszcze Pan Koniczynka, emerytowany nocny dozorca, który zawsze spieszy z pomocą, choć zwykle każda jego inicjatywa jest zapowiedzią kolejnej katastrofy. Jest więc wybuchowo, dynamicznie, a przy tym bardzo zabawnie.

Zwierzyniec państwa Sztenglów jest książką o przyjaźni i potrzebie niesienia bezinteresownej pomocy. Ta historia uczy empatii do zwierząt, o które się dba i troszczy, jak o pełnoprawnych członków rodziny. W świecie stworzonym przez austriacką pisarkę wszystko jest możliwe i wszystkiego można się spodziewać.  I całe szczęście, że kupienie taniego Hipopotama to okazja, która zdarza się raz na sto lat. Z całą pewnością Sztenglowie przygarnęliby każdego zwierzaka, bez względu na gatunek, rozmiar i preferencje żywieniowe. 

Książka wchodzi w skład serii Mistrzowie Ilustracji. W tym przypadku poznajemy twórczość Jerzego Flisaka - wybitnego polskiego plakacisty, grafika, ilustratora i autora wielu rysunków satyrycznych (m.in. popularnego cyklu Krasnoludki są na świecie).

Polecam serdecznie,

Jagoda Rychter


Autor: Vera Ferra-Mikura
Tytuł: Zwierzyniec państwa Sztenglów
Tłumaczenie: Tadeusz Polanowski
Ilustracje: Jerzy Flisak
Wydawnictwo: Dwie Siostry 
Seria: Mistrzowie Ilustracji
Rok i miejsce wydania: Warszawa 2011
Oprawa: twarda
Liczba stron: 184
Format: 15 x 18,50 cm 
Wiek: 6+

"Bajka o rozczarowanym rumaku Romualdzie" Maliny Prześlugi

Zbierałam się do tej recenzji jak koń do podróży. I nie mam tu na myśli tytułowego Romualda. Tego gagatka za lejce ciągnąć nie trzeba. Za to na mnie przydałoby się jakiegoś przysłowiowego bata ukręcić, bo rozkojarzyło mnie to lato i skutecznie odciągnęło od blogowania. Ale już wracam i to galopem, dzierżąc w ręku oręż nie byle jaki! Będzie to jazda w najlepszym stylu, łącząca w sobie klasykę, nowoczesność i młodzieńczą brawurę. Wszak, w przypadku duetu Maliny Prześlugi i Jagi Słowińskiej, nie mogło być inaczej. 

"Nie ma bajek o koniach". Tak zaczyna się początkowy monolog rozczarowanego Romualda, który niestrudzenie czeka na swoje pięć minut w świecie księżniczek, smoków i groźnych czarownic. A przecież tytułowemu bohaterowi niczego nie brakuje. Romuald jest dzielny, odważny i mądry. Umie kłusować, stepować, galopować i błyskawicznie reagować na nieśmiertelne "ratunku!". Poza tym statystyki mówią same za siebie. Romek ma na swoim koncie sto ukończonych wypraw, taką samą liczbę bohaterów, którzy odnieśli sukces (oczywiście za sprawą jego grzbietu) oraz dziewięćdziesiąt dziewięć uratowanych królewien (jedna zakochała się w smoku). Widzicie więc, że jego rola wymaga nie lada siły, sprytu i wytrwałości. Przypomnijcie sobie, ile trwały poszukiwania Kopciuszka! A te wszystkie kolczaste krzewy, przez które trzeba było się przedzierać? Albo asfaltowe dziury, które należy zawsze omijać? Musicie przyznać, że rozczarowanie Romualda jest w tym wypadku uzasadnione. Tyle sukcesów, tyle happyendów, a jak przychodzi co do czego, to nie ma komu podziękować, tylko kurtyna w dół, a koń do stajni. I gdzie tu sprawiedliwość?

Podobno każdy w życiu ma swoje kluczowe pięć minut. Ten wielce obiecujący moment przychodzi również w życiu Romualda, kiedy pojawia się nagła potrzeba ratowania królewny i to w pojedynkę! Nie wiadomo, czy królewicz nagle zachorował, zaspał lub zastrajkował. Przyczyn jego nieobecności podniecony Romek nie zamierza dochodzić. Jak zwykle dumny i odważny, z odpowiednią dawką romantyzmu i dyskretnym błyskiem w oku, wyrusza do miasta, pokonując współczesne przeszkody - domofon, windę, schody... Bo właśnie na szóstym piętrze wieżowca uwięziona jest Ona. I mogłyby w tej chwili pojawić się napisy końcowe i upragniony happyend z Romualdem w roli głównej. Niestety, nie zawsze oczekiwania i ambicje idą w parze z rzeczywistością, która tak często rozczarowuje. W tym misternie uknutym planie zabrakło królewny na miarę romkowych wyobrażeń - czarnej, z bujną grzywą, galopującą brzegiem jeziora. Zamiast niej na rumaka czeka mucha Marzena, niefortunnie przylepiona do lepu. Marzena nie jest królewną, ale też dzięki temu nie jest rozpieszczona i potrafi docenić starania odważnego wierzchowca. Bo czy znacie konia, który wszedł na szóste piętro wieżowca tylko po to, by uratować muchę? Nie? No to już znacie. Kurtyna w dół i brawa dla Romka. 

Malina Prześluga po raz kolejny stanęła po stronie słabszych, skromniejszych, mniej widocznych, a przez to niedocenionych i zapomnianych. Mieliśmy już odważnego wróbla Przemka, sympatycznego mola Zbyszka, a teraz czas na rumaka Romualda, który pokazał, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a kiedy wszystkie znaki na niebie i ziemi mówią, że to jedyna szansa, by coś zmienić, wówczas należy kuć żelazo póki gorące. Zawsze są przeszkody, potknięcia, chwile zwątpienia i rozczarowania. Ważne by samodzielnie chwycić za ster i porzucić myśl, że bez cudzego "wio!" nie uda się zrobić kroku naprzód. Myślę, że ta książka dodaje odwagi, a nawet może stać się inspiracją do działania i wyjścia ze strefy cienia. Historia Romualda obnaża także zgubne przyzwyczajenia do narzuconych odgórnie ról oraz pokazuje, na czym polega siła kreacji i rekwizytów, skutecznie odciągających uwagę od istoty rzeczy.
 
Książka zachwyca pod wieloma względami. Znajdziemy w niej genialny, przemyślany i sprytnie wkomponowany tekst, w którym nie zabrakło gier słownych i elementów "blokerskiego" slangu. Do tego świetnie zarysowani bohaterowie, łączący świat klasycznych baśni z realiami współczesnego, miejskiego życia. Całość dopełniają oryginalne, geometryczne ilustracje, nawiązujące kolorystyką i bogactwem do kultury Orientu. Ja już wiem, że mój egzemplarz będzie prezentem dla wyjątkowej osoby, której nie brakuje dystansu, poczucia humoru i wiary we własne możliwości. I takim osobom dedykuję tę książkę. 

Jagoda Rychter 


Autor: Malina Prześluga
Ilustracje: Jaga  Słowińska
Tytuł: Bajka o rozczarowanym rumaku Romualdzie
Wydawnictwo: Tashka
Rok i miejsce wydania: Warszawa 2016
Oprawa: twarda
Liczba stron: 24
Wiek: 5
 

"Nawet księżniczki puszczają bąki" Ilan Brenman, Ionit Zilberman

Oto historia, która udowadnia, że w książkach można znaleźć odpowiedzi na najbardziej wstydliwe pytania, które nie śniły się filozofom, ba! - fizjologom również. I niech nie zmyli Was ta słodko-landrynkowa okładka. Pod nią kryje się śmierdząca sprawa, którą trzeba bezzwłocznie rozwiązać. Dziś będziemy rozmawiać o księżniczkach bez tabu, a wszystko dzięki "Tajnej księdze", kryjącej w sobie ściśle strzeżone sekrety najpopularniejszych bohaterek klasycznych baśni.

A wszystko przez kolegę Laury, który podważa nieskazitelność księżniczek i nazywa Kopciuszka "pierdzioszkiem". W tej sytuacji nie pozostaje nic innego, jak odesłać ciekawską gawiedź do źródeł, w których można przeczytać o "kłopotach gastryczno-trawiennych i wiatrach, męczących najwspanialsze księżniczki na świecie". Z sekretnej księgi dowiadujemy się, że ucieczka Kopciuszka z balu nie była podyktowania jedynie umową z dobrą wróżką, Królewna Śnieżka nie bez powodu przechowywana była w szklanej skrzyni, a bąbelki, unoszące się na powierzchni wody po zanurzeniu Małej Syrenki, również nie brały się znikąd... 

Czy ta ukrywana przez wieki wiedza wpływa na wizerunek księżniczek? Oczywiście, że nie! Księżniczki są nadal najpiękniejszymi istotami na świecie, nawet gdy puszczają bąki. Ale to ich tajemnica, więc ciii...

Bardzo zabawna książka, która na pewno spodoba się dzieciom powyżej trzeciego roku życia. Dla rodziców to może być również wartościowa lekcja tego, jak mądrze rozmawiać z dziećmi o tematach tabu w sposób odpowiedzialny, mądry, bez zbytniego nadęcia i z przymrużeniem oka.

Polecam serdecznie!

Jagoda Rychter

Autor: Ilan Brenman

Ilustracje: Ionit Zilberman

Tytuł: Nawet księżniczki puszczają bąki (Até as Princesas Soltam Pum)

Wydawnictwo: Czarna Owieczka 

Rok i miejsce wydania: Warszawa 2015

Oprawa: twarda

Format: 240 x 255 mm

Wiek: 3+

"Mały żółty i mały niebieski" Leo Lionni

Jest to jedna z najpopularniejszych książek holenderskiego pisarza i chyba jedna z najważniejszych w jego twórczości. Nie bez powodu została zaliczona przez New York Timesa oraz American Institute od Graphic Arts do listy najlepszych książek ilustrowanych dla dzieci. Do dziś doczekała się kilkunastu wydań i licznych tłumaczeń na całym świecie. Mały żółty i mały niebieski stał się również główną inspiracją do stworzenia francuskiego bestselleru Naciśnij mnie Tulleta. Dla mnie przede wszystkim jest to książka, która potwierdza, że siła przekazu często tkwi w prostocie, a za pomocą kilku kolorowych kropek można mówić o rzeczach ważnych i ponadczasowych. 

Co może wyniknąć ze spotkania żółtej i niebieskiej kropki? Na pewno coś nowego - w tym wypadku - zielonego, żywego, kojącego. Nowa jakość, która jest owocem przyjaźni, radości, zrozumienia i budowania czegoś ponad podziałami i bez świadomości istnienia reguł, rządzących światem dorosłych. Bo mały niebieski i mały żółty chcą ze sobą przebywać, łamiąc tym samym zakazy narzucone przez rodziców. Chcą się bawić w chowanego i w "Baloniku nasz malutki". Chcą biegać, skakać, ganiać się i wspinać. Razem z innymi kolorowymi kropkami - tworzyć radosną paletę barw, tęczę kipiącą szczęściem i dziecięcą energią. To właśnie z pozytywnych, szczerych uczuć powstaje coś nowego. Mały niebieski i mały żółty stają się zieloną jednością, ale z powodu przyjęcia nowej barwy, rodzice nie rozpoznają swoich dzieci. Może ta metamorfoza wymaga czasu, odrzucenia uprzedzeń, strachu przed czymś nowym, innym? A może czasem warto wyjść poza swoją bezpieczną strefę komfortu i dać się ponieść twórczej ekspresji? Myślę, że właśnie dzięki tej spontanicznej i szczerej wymianie myśli i uczuć powstaje coś nowego, pięknego, lepszego. A dzięki naszej otwartości zmieniamy się, doskonalimy i wzajemnie uzupełniamy.

Ta książka pobudza do myślenia poprzez swoją wielowarstwowość i ukrytą symbolikę. Mamy w niej świat dzieci - moment przekraczania granic, poznawania tego, co inne, zakazane, próby przenoszenia nowych wartości na własny grunt, a także świat dorosłych - o jednolitej, stałej barwie, mniej chłonny i pozbawiony pierwotnych instynktów. Ta historia może mieć różne oblicza, a wszystko zależy od tego, kogo zobaczymy pod postacią małego żółtego i niebieskiego. To otwiera nowe ścieżki interpretacji i daje możliwość odkrywania nowych historii. W tej książce brakuje tylko jednej kropki - tej ostatniej, wieńczącej opowieść i dającej poczucie znalezienia gotowej odpowiedzi. Na próżno jej szukać u Lionniego, bo to czytelnik ma pociągnąć historię dalej i spróbować odnaleźć ukryty sens w sobie. Takie jest moje odczucie, ale bardziej jestem ciekawa Waszych refleksji. Zachęcam do ich snucia. 

Pozdrawiam Was,

Jagoda Rychter

Autor: Leo Lionni

Tytuł: Mały żółty i mały niebieski

Wydawnictwo: BABARYBA 

Rok i miejsce wydania: Warszawa 2015

Oprawa: twarda

Format: 210 mm x 210 mm